In haar interview in de Telegraaf van 8 januari j.l. met als kop "Goede Integratie en ambitie gaan samen", zegt zakenvrouw en columnist Annemarie van Gaal o.a. dat het feit dat zo`n 95% van alle statushouders in steden als Amsterdam en Rotterdam leeft van een bijstandsuitkering een gevolg is van onze eigen ouderwetse en idiote aanpak en niet van de onwil van statushouders. 

                "Terwijl het aantal Nederlanders met een bijstandsuitkering daalt, stijgt het totale aantal bijstandsgerechtigden in ons land. En dat komt door de grote groepen asielzoekers van de afgelopen jaren, die vrijwel rechtstreeks vanaf hun asielaanvraag door ons in een bijstandsuitkering geleid worden. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben niet tegen de komst van vluchtelingen en ik vind het onze morele plicht om een tijdelijk of permanent thuis te bieden aan mensen die in hun eigen land niet veilig zijn. Maar ik ben wel faliekant tegen de manier waarop we zelf nu te werk gaan.

                 Vrijwel álle Syrische en Eritrese vluchtelingen die vanaf 2014 tot medio 2016 met duizenden per maand naar Nederland kwamen, hebben inmiddels een verblijfsvergunning en een woning gekregen. Zij zijn zogenoemde statushouders geworden. Maar het tragische is dat ook vrijwel al deze vluchtelingen na achttien maanden nog steeds geen werk hebben. Maar liefst 95% van de statushouders in steden als Amsterdam en Rotterdam leeft van een bijstandsuitkering. In een stad als Amsterdam is de helft van alle beschikbare en betaalbare huurwoningen bestemd voor deze statushouders. Amsterdammers die in Amsterdam werken en al jarenlang op de wachtlijst voor een betaalbare huurwoning staan, zien een woning voor hun neus weggekaapt worden door statushouders in de bijstand. Dat komt de integratie niet ten goede.

                Steden komen daarnaast bakken met geld tekort, want iedere bijstandsgerechtigde kost tienduizenden euro’s per jaar aan uitkering en begeleiding. Het is te gemakkelijk om nu met een beschuldigende vinger naar de statushouders te wijzen. Hen treft niet zoveel blaam, want deze situatie is vooral aan onszelf te wijten en aan onze ouderwetse aanpak. Wij dempen namelijk vanaf de eerste dag iedere vorm van ambitie bij de asielzoekers en ik geloof dat goede integratie en ambitie hand in hand gaan. Ik leg het uit. Stel, je bent vluchteling en komt na maanden zwerven aan in Nederland. De eerste maanden word je opgevangen in een opvangcentrum waar alles geregeld is en je zakgeld krijgt. Je mag gedurende deze tijd niet werken, al wil je nog zo graag. Als daarna een asielprocedure gestart wordt, mag je de eerste zes maanden nog steeds níet werken. Pas ná zes maanden mag een je een beetje gaan werken, maar niet meer dan 24 weken per jaar, dus minder dan de helft van de tijd.

              Waarom 24 weken, vraag je je af. Wat moeten ze de rest van de tijd doen? Wellicht denkt de overheid dat ze die tijd nodig hebben om in te burgeren of de taal te leren, maar de beste manier om in te burgeren en de taal te leren is door te werken en met collega’s om te gaan. Met deze aanpak laten we statushouders alleen maar wennen aan luilekkerland. Als de asielzoeker uiteindelijk een verblijfsvergunning en een woning krijgt, kan hij eindelijk fulltime gaan werken óf hij kan een bijstandsuitkering ontvangen. Ruim 95% van de nieuwe inwoners kiest voor het laatste, zo blijkt uit de cijfers. Asielzoekers zijn beslist niet lui als ze in Nederland aankomen, maar wij maken ze vleugellam met ons idiote beleid. Schandalig dat we dit als land zó verkeerd aanpakken. We zouden ons asielbeleid op twee punten radicaal moeten veranderen.

              Ten eerste: waarom verdelen we vluchtelingen lukraak over de gemeenten in Nederland zonder te kijken of daar wel voldoende werkgelegenheid is? Het lijkt me logisch om vluchtelingen onder te brengen in regio’s waar veel vacatures zijn en zij vrijwel meteen aan de slag kunnen, zoals in het Westland of Zeeland. Overdag is de werkvloer een prima plek om in te burgeren en werkgevers zijn best bereid om taalles binnen het bedrijf te organiseren. Veel beter. En ten tweede: waarom stimuleren we de ambitie van asielzoekers niet vanaf de eerste dag? We zouden asielzoekers bij aankomst bijvoorbeeld een vijf jaar durend ’proefcontract’ aan kunnen bieden met een tijdelijke verblijfsvergunning. Pas na die vijf jaar kunnen ze eventueel een permanente verblijfsvergunning aanvragen. Vijf jaar lang krijgen ze alle mogelijkheden om zichzelf te ontwikkelen. Ze mogen meteen fulltime gaan werken en kunnen op onze kosten een beroepsopleiding volgen en de taal leren. Diploma’s die ze in Eritrea of Syrië gehaald hebben, kunnen ze laten toetsen en omzetten naar een diploma dat wij kennen.

              Vervolgens kunnen ze na vijf jaar een permanente verblijfsvergunning aanvragen, maar die krijgen ze alleen als ze voldoende punten hebben. Factoren als leeftijd, opleiding, werkervaring in de afgelopen vijf jaar en hoe goed je de taal spreekt, schrijft en begrijpt leveren punten op. Haal je het minimale aantal punten niet, dan krijg je geen permanente verblijfsvergunning. Simpel. In landen als Canada werkt het al zo. Natuurlijk wordt niemand teruggestuurd naar een onveilig land, en natuurlijk kun je nog met je hand over je hart strijken bij schrijnende gevallen, maar integratie is gedoemd te mislukken als we ambitie blijven dempen".

  Maastricht is een bruisende stad die een belangrijke plaats inneemt in het Eurregio gebied van Nederland, Belgie en Duitsland. Daar hoort natuurlijk ook een actief diversiteitsbeleid bij. Hier kunt u lezen wat het standpunt van onze gemeente daarover is: 

Een lokale aanpak is waar alles om draait als het aankomt op integratie en diversiteit in de samenleving. En daarbij spelen wijkteams een cruciale rol. Lees meer over hoe zij nog beter te werk kunnen gaan via de volgende link:

https://www.kis.nl/artikel/diversiteitsproof-werken-begint-met-erkennen-...

Door natuurlijk verloop is de Commissie Integratie en Mondialisering Maastricht (CIMM) op zoek naar nieuwe leden. Meer kunt u lezen in onderstaande profielschets en sollicitatieprocedure.                                                                                                                                                                                   De CIMM (Commissie Integratie en Mondialisering Maastricht) is in zijn huidige vorm opgericht in 2003 door het College van B&W van Maastricht met als doelstelling om een positieve bijdrage te leveren aan de multiculturele samenleving in Maastricht. Dat geldt met name voor de ongeveer tienduizend Maastrichtse burgers met een niet-westerse migratieachtergrond. De taken en bevoegdheden liggen onder andere op het vlak van het geven van gevraagd en ongevraagd advies aan B&W naast het onder de aandacht brengen van het te voeren integratie-, en mondialiseringsbeleid aan de Maastrichtse bevolking.De commissie bestaat uit dertien leden, waaronder een onafhankelijke voorzitter. Bij de samenstelling wordt naast gender en leeftijd rekening gehouden met een redelijke afspiegeling van de bestaande culturele diversiteit in Maastricht. Tevens is van belang dat er binnen de commissie een zo ruim mogelijke kennis en ervaring aanwezig is van de beleidsterreinen integratie, mondialisering en de multiculturele samenleving. Daartoe onderhouden de leden formele en informele contacten met relevante partijen en organisaties.De commissieleden worden door het College van B&W benoemd voor een periode van vier jaar. Acht keer per jaar komt de commissie in vergadering bijeen; deze vergaderingen zijn openbaar. Per bijgewoonde vergadering wordt een presentievergoeding uitbetaald volgens algemeen vastgestelde richtlijnen.Door natuurlijk verloop zijn er momenteel drie vacatures; daarom willen we graag in contact komen met mogelijke nieuwe leden. Wilt u solliciteren? Dan kunt u tot uiterlijk 15 januari 2017 een beknopte brief schrijven met relevante gegevens en uw motivatie, en een CV.De brief kunt u richten aan:Gemeente Maastricht/ CIMMt.a.v.mevr. Gertie StallenbergPostbus 19926201BZ Maastricht